Vientiane

Dag 45: Dinsdag 27 maart:

Vanmorgen konden we lekker uitslapen, want we moesten pas om 11 uur uitchecken. Dus hadden we de wekker om half 11 gezet. Rond 9 uur was ik klaar wakker en ben ik lekker met m’n boek op 1 van de ligbedden bij het zwembad gaan liggen. 

Hierna heb ik m’n backpack weer ingepakt en ervoor gezorgd dat er geen vloeistoffen meer in m’n handbagage tas zaten, aangezien we aan het eind van vandaag naar Laos vliegen. Na het uitchecken hebben we ontbeten bij het hostel en daarna zijn we met een tuktuk nog even de stad in geweest. We wilden graag naar het grand palace met een silver pagode, maar deze was helaas pas om 14.00 uur geopend. Daarom hebben we een andere, veel kleinere, tempel bezocht en hebben we lekker rondgescheurd door de stad in de tuktuk. Rond 2 uur kwamen we terug in het hostel en toen hebben we nog wat inkopen gedaan bij de supermarkt op de hoek. Om half 3 zijn we met de tuktuk naar het vliegveld gegaan. Gelukkig was het niet druk en konden we snel inchecken en door de douane. 

Onze vlucht naar Vientiane (Laos) duurde maar 1 uur en 20 minuten. Nadat we geland waren, moesten we gelijk een visum aanvragen om Laos in te komen. Laos wordt in de volksmond ook wel Lao PDR genoemd, wat Laos People’s Democratic Republic betekent. De bevolking uit Laos ziet dit als: Lao People Don’t Rush. En dat is te merken ook, alles maar dan ook alles gaat op z’n elfendertigst. Als je hier wat van zegt dan wordt er zelfs gewezen op Lao PDR. 

Nadat we ons visum uiteindelijk gekregen hadden, zijn we met de taxi naar ons hostel gegaan. Vanaf dat we daar aankwamen voelde ik me eigenlijk al helemaal niet fit, kreeg ik verschrikkelijke buikkrampen en werd ik ongelooflijk misselijk. Toch besloten we om uiteten te gaan. Aan de symptomen te zien, bleek gelijk dat ik een lichte voedselvergiftiging had. Toch heb ik met veel pijn en moeite m’n tosti opgegeten om toch wat binnen te krijgen. Die nacht had ik hoge koorts, hevige buikkrampen en ben ik tientallen keren m’n bed uitgegaan... geen pretje dus! 

Dag 46: Woensdag 28 maart:

Na een super slechte nachtrust voelde ik me vanochtend op de misselijkheid en buikpijn na eigenlijk wel wat fitter. Ook was de koorts zo goed als gezakt. Daarom besloten we om toch fietsen te huren en de stad te verkennen. We hebben tussen al het verkeer in deze drukke stad heen gecrosst en we voelden ons al snel op ons gemak tussen al het verkeer dat kriskras door elkaar rijdt. 

Onze eerste tussenstop was Wat Patuxay. Dit wordt ook wel de Arc de Triomphe van Laos genoemd. Eenmaal boven op was het uitzicht over de hoofdstad van Laos prachtig. We hebben hierna een aantal tussenstops gemaakt bij verschillende tempels, waaronder het tempelcomplex Wat Si Saket, waar 300 boeddha’s te zien zijn. De ene tempel is nog kleurrijker dan de ander. Het valt ons op dat de tempels in Laos heel erg kleurrijk zijn en dat de plafonds erg mooi afgewerkt zijn, wat we in Thailand en Cambodja niet zo gezien hebben. Verder valt het ons erg op dat de bevolking uit Laos (vooral mannen) ons ongegeneerd lang blijft aankijken. Zonder schaamte blijven ze je aanstaren totdat dit zelfs ongemakkelijk wordt. Ook al kijk je terug: je blijven je aanstaren, wat voor ons dus even wennen is. 

Op een terrasje hebben we even wat gegeten en daarna hebben we onze route vervolgd. We zijn naar het COPE center gefietst. Dit is een museum waar we meer informatie gekregen hebben over de oorlog in Laos. Laos is zonder dat iedereen dit weet het meest gebombardeerde land ter wereld. Meer dan 580.000 bommissies zijn uitgevoerd boven Laos in 9 jaar tijd. 2 miljoen ton bommen zijn er geplaatst in de periode van 1964 en 1973 tijdens de Vietnamoorlog. De VS bombardeerde Laos tijdens de Vietnamoorlog aangezien president Nixon bang was dat het communisme over zou slaan naar Laos en Cambodja (buurlanden van Vietnam). Tijdens de oorlog die 9 jaar duurde is Laos iedere 8 minuten gebombardeerd, dag en nacht en dat 9 jaar lang. 

De nasleep hiervan is ongelooflijk groot. Slechts 1% van de niet-geëxplodeerde clusterbommen is namelijk pas opgeruimd. In zo’n clusterbom zitten zo’n 600 bommen (hier in de volksmond boombies genoemd). Tot op de dag vandaag raken er dagelijks mensen gewond door de niet-geëxplodeerde bommen. Zo’n 12.000 mensen zijn zelfs na de oorlog overleden door de nasleep van deze bommen en 20.000 mensen zijn hierdoor gewond geraakt. Per jaar vallen hierdoor gemiddeld nog 100 doden, waarvan 40% kinderen. Vooral tijdens het omploegen van het land, het koken van maaltijden (warmte stimuleert de bom) en kinderen die in deze gebieden spelen raken er ongelooflijk veel mensen gewond. Het COPE center zorgt ervoor dat deze mensen voorlichting krijgen, maar ook protheses en dat ze fysiotherapie op maat krijgen. Ook zorgt dit center ervoor dat de bommen zo veel mogelijk opgeruimd worden, waardoor het aantal doden moet afnemen. 

Het was verschrikkelijk om te zien dat zoveel mensen zo erg gewond zijn geraakt door de bommen en dat vooral zoveel kinderen het slachtoffer van zijn. Ook werd er een film afgespeeld waarin verteld werd over hoe ouders hun zoon kwijt raakten. Het staal van de bommen is namelijk erg veel waard en daarom zoeken de arme mensen dagelijks naar de bommen. Hun zoon had samen met een paar vriendjes een bom gevonden en deze wilde ze uitgraven, helaas was deze bom verschrikkelijk schadelijk en ontplofte deze meteen bij aanraking. Eenderde van de clusterbommen is namelijk nooit afgegaan. Hun zoon was niet opslag dood en ze zijn naar 2 ziekenhuizen gereden. Beide hadden geen zuurstof of bloed op voorraad en dat is de reden dat deze jongen overleden is. Het is heftig om te beseffen dat dit zich 3 jaar geleden nog maar heeft afgespeeld. 

Overal in het COPE center hangen protheses die aangemeten kunnen worden en protheses die gebruikt zijn door slachtoffers. Het bezoek aan het COPE center is gratis, maar een donatie wordt zeer op prijs gesteld. Daarom hebben wij natuurlijk ook een donatie gegeven aan dit goede doel. 

Na deze indrukwekkende stop zijn we verder gegaan naar het laatste tempelcomplex voor vandaag: Wat That Luang, waar wel 6.840 boeddha beelden te zien zijn. In dit tempelcomplex is de wereldbekende gouden stoepa te vinden. Deze wordt tevens ook afgebeeld op het briefgeld van Laos. De munteenheid in Laos wordt de Kip genoemd. Je rekent je overigens hier al snel rijk want €100 is ongeveer 1.000.000 Kip. 

Nadat we een groot deel van dit tempelcomplex gezien hadden, waren we het stiekem wel een beetje beu. De afgelopen weken hebben we al zoveel tempels gezien namelijk. Daarom hebben we het laatste deel van het tempelcomplex snel doorgelopen en daarna hebben we de fiets terug naar het hostel gepakt, waar we rond 6 uur aankwamen. Daar hebben we onze backpack weer ingepakt aangezien we morgen naar Thakhek vertrekken. 

Rond een uur of 7 zijn we weer op de fiets gestapt en zijn we richting de Mekong rivier gefietst. Deze rivier stroomt namelijk midden door Vientiane. Aan de rivier hadden we al snel een lekker restaurantje gevonden en daar hebben we heerlijk gegeten. Na het eten zijn we terug gegaan naar het hostel en zijn we niet te laat gaan slapen. 

Morgen gaan we met de bus naar Thakhek. Daar zullen we de Thakhek loop gaan rijden. Een ronde van 450 km op de scooter. Dit moet DE mooiste route zijn die je kan rijden op de scooter in Zuid-Oost Azië. We zullen hier 4 dagen overdoen. We hebben gehoord dat het landschap om de 10 minuten veranderd, van kalksteengebergtes, naar groene rijstvelden en naar gebieden waar de rivier de Mekong stroomt. Onderweg kan je grotten, watervallen en de rivier bewonderen en stoppen op deze mooie plekken. Ik vind het stiekem wel spannend om 4 dagen scooter te gaan rijden, maar volgens verschillende Nederlanders die we hebben gesproken moeten de wegen goed zijn, is de natuur verschrikkelijk mooi en is het echt de moeite waard om deze tocht te gaan rijden. Volgens vele is dit zelfs het mooiste wat ze hebben gezien van Laos en misschien wel het mooiste van hun reis.